[Trans] A3! ละครเวที : ผู้อาศัยยามค่ำคืน (真夜中の住人)
บทละครที่สามของฟุยุกุมิ
ผู้อาศัยยามค่ำคืน (真夜中の住人)
โครงเรื่อง
มนุษย์เงินเดือนผู้ทำงานล่วงเข้าปีที่ 3 เซโอะ โคตะ
ระหว่างทางกลับบ้าน เขาได้พบกับชายคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ข้างทาง
นักแสดง
นักแสดงหลัก : คุโตะ เรโอะ ชายที่นอนหมดสติข้างถนน (แสดงโดย อาซึมะ)
นักแสดงรอง : เซโอะ โคตะ มนุษย์เงินเดือนผู้ทำงานเข้าปีที่ 3 (แสดงโดย ทาสุคุ)
นักแสดงสบทบ A : เพื่อนข้างบ้านโคตะผู้แสนใจดี (แสดงโดย ทสึมุกิ)
นักแสดงสบทบ B : เพื่อนร่วมงาน (แสดงโดย โฮมุเระ)
นักแสดงสบทบ C : ชายปริศนาที่เหมือนจะรู้จักเรโอะ (แสดงโดย ฮิโซกะ)
มนุษย์เงินเดือนผู้ทำงานล่วงเข้าปีที่ 3 เซโอะ โคตะ
ระหว่างทางกลับบ้าน เขาได้พบกับชายคนหนึ่งที่นอนหมดสติอยู่ข้างทาง
โคตะเดินเข้าไปหาชายที่นอนหมดสติอยู่
โคตะ: เฮ้ย เมาเหรอ
โคตะ: มานอนตรงนี้เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก
โคตะ: ...เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ
โคตะเข้าไปช่วยพยุงชายหมดสติคนนั้น
โคตะ: งั้นเดี๋ยวอยู่กับฉันไปก่อน ถ้าได้สติเมื่อไหร่ก็รีบกลับบ้านซะนะ
โคตะพยุงชายคนนั้นเข้าไปนอนพักที่บ้านของตัวเองก่อน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เช้าวันต่อมา ชายที่หมดสติคนนั้นผู้มีชื่อว่าคุโตะ เรโอะกำลังทำอาหารเช้าอยู่หน้าเตา
โคตะ: ฮ้าวว หลับสบายดีจัง
เรโอะ: อรุณสวัสดิ์ เมื่อวานขอบคุณนะที่ช่วยดูแลฉัน
เรโอะ: จำไม่ได้เลยว่าหมดสติไปตอนไหน
โคตะลุกออกจากเตียงมาที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นแพนเค้กและกาแฟวางอยู่บนโต๊ะ
โคตะ: นี่นายเป็นคนทำเหรอ
เรโอะ: ทำจากของที่อยู่ในตู้เย็นน่ะ
เรโอะ: อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มื้อนี้ขอตอบแทนที่ให้ค้างหนึ่งคืนนะ
โคตะ: ห้องก็สะอาดขึ้นด้วย...
โคตะ: สุดยอดเลย เป็นสะใภ้บ้านไหนเนี่ย
เรโอะ: ฮ่าๆ ถึงจะอยู่มานานแล้วก็เถอะ แต่ไม่เคยแต่งงานหรอกนะ
โคตะ: ฉันชื่อเซโอะ โคตะ นายล่ะ
เรโอะ: เรโอะ ฉันชื่อคุโตะ เรโอะ
โคตะ: เรโอะงั้นเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เรโอะ: รีบกินก่อนที่จะเย็นเถอะ
ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
โคตะ: ถ้าไม่มีที่จะไปล่ะก็ อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้นะ
เรโอะ: ให้คนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยจะดีเหรอ
โคตะ: อย่าพูดแบบนั้นสิ ตอนที่ฉันเพิ่งออกจากบ้านเกิดมาก็ทำงานหนักโดยที่ไม่มีเป้าหมายอะไรเลย ในเวลาแบบนี้ก็ต้องช่วยๆ กันสิถูกมั้ย
เรโอะ: นายนี่เป็นคนดีจังเลยนะ
โคตะเริ่มกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า
โคตะ: แล้วนายไม่กินอะไรเหรอ
เรโอะ: ฉันกินไม่เป็นเวลาน่ะ
เรโอะ: ไม่ต้องกังวลเรื่องของฉันหรอก นายกินเถอะ
โคตะ: ถ้างั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ
เช้าวันนี้ เรโอะทำงานบ้านให้เป็นการตอบแทน เคโตะที่ตัดสินใจให้เรโอะซึ่งไม่มีที่ไปอยู่ที่ห้องนี้ด้วย
ทว่าโคตะไม่รู้เลยว่าการที่ให้เรโอะอยู่ด้วยนั้น จะทำให้ทุกๆ วันของเขาต้องฝันร้าย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ที่ทำงานของเคโตะ
เพื่อนร่วมงาน: เฮ้ยเซโอะ ได้ข่าวว่าเก็บผู้ชายข้างถนนมาอยู่ด้วยเหรอ
ผู้ชายคนนั้นไม่น่าสงสัยไปหน่อยหรือไง
เรื่องแบบนั้นมีแต่ในการ์ตูนไม่ก็ละครของพวกแม่บ้านเท่านั้นแหละ
โคตะ: เขาเป็นคนดีนะ แล้วก็เหมือนจะลำบากอยู่ด้วย ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก
เพื่อนร่วมงาน: เฮ้อ ถ้าพูดแบบนั้นล่ะก็...
เดี๋ยวก็เจอเรื่องไม่ดีหรอก
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หน้าแมนชั่นของโคตะ
โคตะเอาขยะออกมาทิ้งหน้าแมนชั่น
คนกวาดถนน: อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเซโอะ
โคตะ: อื้ม อรุณสวัสดิ์
เพื่อนบ้านเซโอะเดินเข้ามาทักทาย
เพื่อนบ้าน: อรุณสวัสดิ์ เช้านี้อากาศดีจังเลยเนาะ
โคตะ: อรุณสวัสดิ์
เพื่อนบ้าน: คุณเซโอะ พักนี้หยุดวันธรรมดาด้วยเหรอครับ
โคตะ: ??
เพื่อนบ้าน: ตอนกลางวันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงจากข้างห้องน่ะครับ คิดอยู่ว่าถ้าจริงๆ แล้วไม่มีคนอยู่จะทำไงดี
โคตะ: อ๋อ เพื่อนมาอยู่ด้วยน่ะ
เพื่อนบ้าน: อย่างนี้นี่เอง
ทั้งเพื่อนบ้านทั้งเพื่อนร่วมงานต่างก็เป็นห่วงโคตะ
เพื่อนร่วมงานพอได้ยินเรื่องของเรโอะก็เตือนโคตะไป
แต่โคตะก็ไม่ได้ไล่เรโอะออกไป ยังคงให้พักอยู่ที่แมนชั่นของตัวเอง
คืนหนึ่ง โคตะฝันร้ายเหมือนเช่นทุกวัน และเขาเห็นเรโอะในสภาพเปื้อนเลือดไปทั้งตัว
โคตะไม่รู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในความฝัน เขาพูดคุยกับเรโอะที่หลังจากนั้นก็มีแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เรโอะกำลังคุยกับชายคนหนึ่งหน้าแมนชั่นของโคตะ
ชายปริศนา: ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอพวกเดียวกันในที่แบบนี้
เรโอะ: ช่วงนี้สบายขึ้นน่ะ ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นะ
โคตะที่กำลังจะออกมาทำงานตอนเช้ากับเพื่อนร่วมงานเห็นเรโอะเข้าเลยร้องทัก
โคตะ: เรโอะ!
เรโอะ: ....
ชายปริศนา: ท่าทางจะเจอ 'เตียง' ดีๆ แล้วนี่นา
เรโอะ: เขาไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นะ
โคตะ: เฮ้ย เรโอะ!
โคตะยังคงเรียกเรโอะ แต่เรโอะกลับไม่หันมามองโคตะเลย
เรโอะ: ....
ชายปริศนา: ไหนๆ ก็ได้รู้จักกันแล้ว สนิทกันไว้ดีกว่าน่า
เรโอะ: ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้นซะหน่อย
เรโอะเดินจากไป ชายปริศนาส่ายหน้าแล้วเดินตามเรโอะไป
โคตะ: อะไรกันเจ้าหมอนั่น...
เพื่อนร่วมงาน: คนนั้นเหรอที่มาอยู่กับนาย ดูยังไงก็น่าสงสัยนะ ไม่ใช่ว่าเป็นพวกโจรอะไรงี้ใช่มั้ย
โคตะ: หมอนั่นไม่ใช่คนแบบนั้นนะ แต่ว่าทำไมต้องเมินกันด้วยล่ะ
โคตะพบเรโอะกำลังคุยกับชายที่ดูเหมือนคนต่างชาติ
แม้จะส่งเสียงเรียก แต่เรโอะก็ไม่สนใจ
เพื่อนร่วมงานที่อยู่ด้วยกันก็เตือนให้โคตะระวังเรโอะไว้
คืนนั้น เรโอะได้บอกกับโคตะว่าตัวเองจะออกจากที่นี่
เรโอะ: ขอบคุณนะที่คอยดูแลฉัน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่นานแท้ๆ แต่อยู่ที่นี่แล้วมันรู้สึกสบายใจน่ะ
โคตะ: ไม่ต้องรีบออกก็ได้นี่ นายเองก็ช่วยฉันไว้ตั้งหลายเรื่อง
เรโอะ: ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้หรอก
โคตะ: หาที่อยู่ได้แล้วเหรอ
เรโอะ: อืม ก็นะ
โคตะ: นายต้องบอกด้วยนะว่าจะติดต่อนายได้ยังไง
เรโอะ: ไว้ให้ทุกอย่างลงตัวก่อนนะ
โคตะ: งั้นเหรอ ดีแล้วนะที่หาเจอ
เรโอะ: ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะ
โคตะ: จะไปตอนนี้เลยเหรอ ไม่เห็นต้องออกเวลานี้เลย ค่อยไปพรุ่งนี้เช้าสิ
เรโอะ: นั่นสินะ
โคตะ: อวยพรให้กับชีวิตใหม่ของเรโอะ มาดื่มกันเถอะ
เรโอะขอบคุณโคตะที่คอยดูแลตัวเองเสมอมา
โคตะมีสีหน้าเหงาหงอยเมื่อไม่สามารถรั้งให้เรโอะอยู่ที่นี่ได้
เช้าวันถัดมา ในระหว่างที่กำลังจะออกไปส่งเรโอะ
เมื่อเปิดประตูหน้าแมนชั่นก็พบกับคุณเพื่อนบ้าน
พอได้ยินว่าเรโอะจะย้ายออก คุณเพื่อนบ้านก็กลับห้องไปเอาของขวัญอำลามาให้
เพื่อนบ้าน: ขอโทษที่ให้รอนะ
เพื่อนบ้าน: นี่เป็นของขวัญอำลาจากผมนะ ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็ถือว่าได้เป็นเพื่อนบ้านกันนะ
เรโอะ: ขอบคุณมากนะ อุตส่าห์เอามาให้...
เพื่อนบ้าน: ขอให้มีอนาคตที่สดใสนะ
ช่วงเวลาที่เรโอะเดินไปรับของขวัญจากเพื่อนบ้าน
เพื่อนบ้านก็ชักมีดออกมาแทงเข้าที่ท้องของเรโอะ
โคตะ: เอ๊ะ...เรโอะ?
โคตะรีบวิ่งเข้าไปประคองเรโอะที่นอนจมกองเลือดกับพื้น
เรโอะ: แก...หรือว่าจะเป็น...
เพื่อนบ้าน: ไม่คิดเลยว่าจะอยู่ใกล้ตัวขนาดนี้
โคตะ: อะไรกันเนี่ย
เรโอะ: หนีไป โคตะ
โคตะ: พูดอะไรน่ะ! นายบาดเจ็บหนักขนาดนี้
เพื่อนบ้าน: ยังขยับได้อีกเหรอ
โคตะ: หยุดนะ!
เพื่อนบ้าน: เซโอะซัง กรุณาอย่ามาเกะกะจะได้มั้ยครับ
เพื่อนบ้าน: อ๊ะ!!
คุณเพื่อนบ้านเบิกตากว้างก่อนจะกระโดดหลบมีดบินปริศนา
ทันใดนั้น ชายปริศนาที่อยู่กับเรโอะเมื่อวันก่อนก็เดินเข้ามา
เพื่อนบ้าน: ตัวใหม่งั้นเรอะ
ชายปริศนา: ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ให้ฉันร่วมวงด้วยสิ
ชายปริศนา: นายเนี่ยโชคไม่ดีเอาซะเลยนะ
เพื่อนบ้าน: ชิ
ชายปริศนาหยิบมีดอันใหม่ออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้คุณเพื่อนบ้าน
ชายปริศนา: ยังไม่เริ่มอีกเหรอ ผมน่ะไม่ใจดีเหมือนหมอนั่นหรอกนะ
เพื่อนบ้าน: บ้าเอ๊ย!
คุณเพื่อนบ้านสบถ ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป
โคตะ: เรโอะ เป็นอะไรหรือเปล่า เรโอะ!
ชายปริศนา: เจ้านั่นน่ะให้ฉันจัดการเอง
โคตะ: นาย...คนที่เรโอะจะไปอยู่ด้วย...
ชายปริศนา: อืม เราเป็นพวกเดียวกันน่ะ
โคตะ: นายจะช่วยเรโอะได้จริงๆ ใช่มั้ย
ชายปริศนา: อาจจะนะ
โคตะ: เข้าใจแล้ว ฝากเรโอะด้วยนะ
โคตะก้มหัวขอร้องชายปริศนา
ชายปริศนา: นายนี่เป็นคนดีจังเลยนะ
โคตะ: แต่ว่า ต้องกลับมาอธิบายให้ฉันฟังด้วยนะ
ชายปริศนา: เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันบอกหมอนั่นให้
โคตะมองเรโอะทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในแมนชั่น
ชายปริศนาเดินไปหาเรโอะก่อนจะช่วยประคองขึ้นมา
ชายปริศนา: ความแตกแล้วนะ คงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว
ชายปริศนา: ต้องไปแจ้งให้สำนักงานใหญ่ทราบ...
ชายปริศนา: อีกเดี๋ยวจะมีคนมาช่วยแล้ว
เรโอะ: แล้วพวกเราจะทำอะไรต่อล่ะ ก็แค่มีชีวิตยืนยาวกว่าคนปกติเท่านั้นเอง
ชายปริศนา: กวาดล้างพวกนอกรีต แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนเก่า
เรโอะเมื่อดื่มเลือดก็กลับมาแข็งแรงดังเดิม
เรโอะกลับไปหาโคตะ แล้วเล่าให้ฟังว่าเขาเป็นผีดูดเลือด และทุกคืนๆ ก็คอยดูดเลือดของโคตะ
และบอกอีกครั้งโคตะว่าเขาจะจะจากไป
เรโอะ: ต้องจากกันแล้วล่ะโคตะ ดีจริงๆ ที่ได้พบกับนาย
โคตะ: ฉันเข้าใจสถานการณ์ของเรโอะแล้ว เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นไปแล้วก็ได้นี่นา
เรโอะ: ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อ ก็จะเป็นการลากนายเข้ามาพัวพันด้วย
เรโอะ: ได้พบกับมนุษย์แบบนาย ชีวิตที่น่าเบื่อนี่ก็มีความหมายแล้วล่ะ
เรโอะ: ขอบคุณนะ
โคตะเข้าไปจับมือของเรโอะไว้
โคตะ: เดี๋ยวก่อน! จะกลับไปนอนล้มพับถนนคนเดียวอีกหรือไง
เรโอะ: คราวนี้จะระวังตัวนะ
โคตะ: ตั้งใจจะย้ายไปย้ายมาแล้วก็อยู่คนเดียวแบบนี้อีกหรือไง
เรโอะ: นี่เป็นชะตากรรมของพวกเราน่ะ
โคตะ: ถ้างั้นพาฉันไปด้วยสิ
เรโอะ: พูดอะไรน่ะ
โคตะ: ฉันบอกว่าให้ฉันเป็นพวกเดียวกับนายด้วยสิ
จะให้ฉันเป็นผีดูดเลือดหรือเป็นอะไรก็ได้
เรโอะ: ขอบคุณนะโคตะ ขอรับไว้แค่คำพูดนะ
โคตะ: เรโอะ นาย... อ๊ะ
เรโอะพุ่งเข้าไปกัดคอของโคตะ
เรโอะ: ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะ
เรโอะอุ้มโคตะไปที่เตียงก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
เรโอะ: ลาก่อน
โคตะได้รั้งตัวเรโอะไว้อีกครั้ง เขาขอเป็นพวกเดียวกับเรโอะ จะให้เป็นผีดูดเลือดก็ยอม
เรโอะบอกขอบคุณโคตะแล้วกัดที่คอของโคตะ
เช้าถัดมา เพื่อนร่วมงานมาปลุกโคตะที่วันนี้ไม่ยอมตื่นไปทำงาน
เรโอะไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว ไม่มีกระทั่งร่องรอยของเรโอะ
เพื่อนร่วมงาน: เฮ้ย ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วนะ เซโอะ!
โคตะ: อือ...
เพื่อนร่วมงาน: อะไรกัน แค่นอนตื่นสายหรอกเหรอ ก็เล่นไม่ยอมตื่นไปทำงานทำเอาเป็นห่วงเลยเนี่ย
โคตะ: ตื่นสายเหรอ...
เพื่อนร่วมงาน: เป็นอะไรหรือเปล่า
โคตะลุกออกจากเตียงก่อนจะมองรอบห้อง
โคตะ: เรโอะ...
เพื่อนร่วมงาน: แล้วคนที่มาขออยู่กับนายออกไปแล้วเหรอ
โคตะ: โดนเทแล้ว...
เพื่อนร่วมงาน: ห้ะ พูดอะไรของนายน่ะ
โคตะทรุดตัวลงร้องไห้กับเตียง
เพื่อนร่วมงาน: เฮ้ย เซโอะ เป็นอะไรไป
จบจ้า กาวดี ถถถถถถถถถถถถถ แปลพลาดแปลมั่วก็ขอโทษนะคะ
เพลงประจำละครเรื่องนี้เดี๋ยวแปลไว้บล็อกถัดไปนะจ๊ะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น